تحقيقات و پژوهش

متدو روشها:

پژوهش حاضر بر روي 5 فرد مبتلا به وزوز ناشي از ضربه صوتي صورت گرفت. 3 نفر از بيماران وزوز يكطرفه و 2 نفر داراي وزوز دوطرفه بودند كه مجموعاً 7 گوش تحت درمان با اشعه ليزر كم توان قرار گرفت.

بيماران قبل از دوره درمان، مورد آزمايشات اديومتري تون خالص و اديومتري ايميتانس قرار مي گرفتند و در صورت لزوم جهت رد ضايعات فضاگير، آزمايشات تكميلي شامل MRI و ABR انجام مي‌شد. ارزيابي وزوز بيماران شامل آزمون تطابق بلندي وزوز و تعيين زير و بمي وزوز در آنها صورت گرفت. و پرسشنامه‌اي جهت بررسي ميزان بلندي ذهني وزوز و ميزان آزاردهندگي وزوز بر حسب معيار ديداري- قياسي- تكميل مي‌گرديد. جهت پايش تغييرات احتمالي ميكرومكانيكهاي حلزوني آزمايشات الكتروكوكلئوگرافي ثبت مي‌گرديد. در اين آزمون، سطح آستانه پتانسيل عمل مركب (CAP)، دامنه CAP و زمان نهفتگي CAP[1] و نسبت دامنه پتانسيل تجمعي به پتانسيل عمل (Sp/AP) ثبت گرديد.

آزمون گسيلهاي صوتي ناشي از اعوجاج (DPOAE) به صورت رسم Dp-gram در دو سطح شدتي و ثبت مي‌گرديد.

اين آزمايشات قبل و بعد از تابش اشعه ليزر كم توان صورت مي‌گرفت در هر فرد حدود 12-10 جلسه ليزر درماني به صورت 2 جلسه در هفته صورت مي‌گرفت و در هر جلسه در گوش مبتلا به وزوز، تابش اشعه ليزر كم توان با توان m.w200 به مدت حدود 42 دقيقه صورت مي‌گرفت. حدود J180 انرژي از طريق تابش به زائده ماستوئيد و حدود J 90 انرژي از طريق تابش به مجراي خارجي گوش صورت مي‌گرفت.

نتايج:

در اين پژوهش، براي تجزيه و تحليل اطلاعات، از آزمون Parred t-test و آزمون Willcoxon استفاده گرديد. تطابق بلندي وزوز قبل و بعد از ليزر درماني تفاوت آماري معناداري نشان داد. ميزان بلندي ذهني وزوز و ميزان آزاردهندگي ذهني در مبتلايان به وزوز كاهش يافت( ما بدليل محدويت تعداد نمونه‌ها، اختلاف آماري معناداري را نشان نداد هيچكدام از شاخصه‌هاي آزمون الكتروكوكلئوگرافي، شامل آستانه CAP، دامنه CAP، زمان نهفتگي CAP و نسبت دامنه SP/AP در مراحل ارزيابي قبل و بعد از تابش اشعه ليزري، از نظر آماري اختلاف معنادراي نشان ندادند.

آزمون DDOAE در سطح شدت ، در تمام بيماران مقادير منفي و كوچكي را قبل و بعد از تابش اشعه ليزر كم توان نشان داد.

در سطح شدت در سه نقطه قبل و بعد از ليزردرماني اندازه گيري گرديد. نقطه و اختلاف آماري معناداري را نشان داد. بعد از تابش اشعه ليزر، كاهش دامنه در اين نقاط ديده مي شد.

بحث:

در اين پژوهش، نيز در مورد تطابق ميزان بلندي وزوز، شاهد اختلاف معناداري بوديم كه در نتيجه محققان Prochatka و همكاران (2000)، كه در بررسي تأثير ليزر كم توان m.w200 و داروي Egb761 به 26% بهبودي كامل و 36% بهبودي بيشتر از 50% مي يافتند.

Hahn.A و همكاران در سال 2001، در مطالعه اي بر روي 200 بيمار، در بررسي تأثير ليزر كم توان و درمان دارويي EGb761 به 26% بهبودي كامل و 43% بهبودي بيش از 50% دست يافتند. كه ليزر با توان m.w300 را استفاده نموده بودند. اين محققين تأثير تركيبي دارو و ليزر كم توان را بررسي نمودند.

Nakashima و همكاران (2002) در بررسي تأثير ليزر كم توان m.w60 را در درمان وزوز به كار بردند و به تفاوت آماري معناداري در نتايج ارزيابي وزوز و DPOAE دست نيافتند. گزارش نمودند كه درمان ليزري m.w 60 را جهت كنترل وزوز مؤثر نمي باشد.

متدو روشها:

پژوهش حاضر بر روي 5 فرد مبتلا به وزوز ناشي از ضربه صوتي صورت گرفت. 3 نفر از بيماران وزوز يكطرفه و 2 نفر داراي وزوز دوطرفه بودند كه مجموعاً 7 گوش تحت درمان با اشعه ليزر كم توان قرار گرفت.

بيماران قبل از دوره درمان، مورد آزمايشات اديومتري تون خالص و اديومتري ايميتانس قرار مي گرفتند و در صورت لزوم جهت رد ضايعات فضاگير، آزمايشات تكميلي شامل MRI و ABR انجام مي‌شد. ارزيابي وزوز بيماران شامل آزمون تطابق بلندي وزوز و تعيين زير و بمي وزوز در آنها صورت گرفت. و پرسشنامه‌اي جهت بررسي ميزان بلندي ذهني وزوز و ميزان آزاردهندگي وزوز بر حسب معيار ديداري- قياسي- تكميل مي‌گرديد. جهت پايش تغييرات احتمالي ميكرومكانيكهاي حلزوني آزمايشات الكتروكوكلئوگرافي ثبت مي‌گرديد. در اين آزمون، سطح آستانه پتانسيل عمل مركب (CAP)، دامنه CAP و زمان نهفتگي CAP[1] و نسبت دامنه پتانسيل تجمعي به پتانسيل عمل (Sp/AP) ثبت گرديد.

آزمون گسيلهاي صوتي ناشي از اعوجاج (DPOAE) به صورت رسم Dp-gram در دو سطح شدتي و ثبت مي‌گرديد.

اين آزمايشات قبل و بعد از تابش اشعه ليزر كم توان صورت مي‌گرفت در هر فرد حدود 12-10 جلسه ليزر درماني به صورت 2 جلسه در هفته صورت مي‌گرفت و در هر جلسه در گوش مبتلا به وزوز، تابش اشعه ليزر كم توان با توان m.w200 به مدت حدود 42 دقيقه صورت مي‌گرفت. حدود J180 انرژي از طريق تابش به زائده ماستوئيد و حدود J 90 انرژي از طريق تابش به مجراي خارجي گوش صورت مي‌گرفت.

نتايج:

در اين پژوهش، براي تجزيه و تحليل اطلاعات، از آزمون Parred t-test و آزمون Willcoxon استفاده گرديد. تطابق بلندي وزوز قبل و بعد از ليزر درماني تفاوت آماري معناداري نشان داد. ميزان بلندي ذهني وزوز و ميزان آزاردهندگي ذهني در مبتلايان به وزوز كاهش يافت( ما بدليل محدويت تعداد نمونه‌ها، اختلاف آماري معناداري را نشان نداد هيچكدام از شاخصه‌هاي آزمون الكتروكوكلئوگرافي، شامل آستانه CAP، دامنه CAP، زمان نهفتگي CAP و نسبت دامنه SP/AP در مراحل ارزيابي قبل و بعد از تابش اشعه ليزري، از نظر آماري اختلاف معنادراي نشان ندادند.

آزمون DDOAE در سطح شدت ، در تمام بيماران مقادير منفي و كوچكي را قبل و بعد از تابش اشعه ليزر كم توان نشان داد.

در سطح شدت در سه نقطه قبل و بعد از ليزردرماني اندازه گيري گرديد. نقطه و اختلاف آماري معناداري را نشان داد. بعد از تابش اشعه ليزر، كاهش دامنه در اين نقاط ديده مي شد.

بحث:

در اين پژوهش، نيز در مورد تطابق ميزان بلندي وزوز، شاهد اختلاف معناداري بوديم كه در نتيجه محققان Prochatka و همكاران (2000)، كه در بررسي تأثير ليزر كم توان m.w200 و داروي Egb761 به 26% بهبودي كامل و 36% بهبودي بيشتر از 50% مي يافتند.

Hahn.A و همكاران در سال 2001، در مطالعه اي بر روي 200 بيمار، در بررسي تأثير ليزر كم توان و درمان دارويي EGb761 به 26% بهبودي كامل و 43% بهبودي بيش از 50% دست يافتند. كه ليزر با توان m.w300 را استفاده نموده بودند. اين محققين تأثير تركيبي دارو و ليزر كم توان را بررسي نمودند.

Nakashima و همكاران (2002) در بررسي تأثير ليزر كم توان m.w60 را در درمان وزوز به كار بردند و به تفاوت آماري معناداري در نتايج ارزيابي وزوز و DPOAE دست نيافتند. گزارش نمودند كه درمان ليزري m.w 60 را جهت كنترل وزوز مؤثر نمي باشد.